لاکان می گه: همه ما دائما در سایه یک شخصیت خیالی دیگر قرار داریم؛ آدمی شبیه خودمان که دارد تمام شادی های دنیا را نصیب خودش می کند. این آدم شبیه ما خیلی شاد و خوش بخت است؛ بدون هیچ مناقشه ای به زندگی خوشحال کننده اش ادامه می دهد و لزومی ندارد که به قوانین و یا شرایطی که دیگران دچارش هستند تن بدهد. او صرفا آدمی است شاد. اما این تصویر از روی حسادت و ناتوانی انسان ساخته شده و واقعیت ندارد.
انسان ها توهمی بزرگ به نام شادی برای خودشان ساخته اند و البته این شکل فانتزی را در عرصه های دیگر هم دنبال می کنند؛ " زندگی مردم پر شده از ایده های غیر ممکن. آن ها از صداقت محض، از علم زیاد، از شادی مطلق و عشق جاویدان حرف می زنند؛ آن هم در حالی که می دانند ناکامی بزرگی از بابت هر کدام از این مقولات نصیب شان می شود".
آدام فلیپز
این به نطر من برای اینه که اصلا دنبال یه چیز مطلق بودن اشتباهه....اگه این یه واقعیت ساده رو باور کنی زندگی راحت تر میشه....
آره.. همیشه رفتن دنبال اون بهترینه است که آدم رو عذاب می ده...
آخه تا وقتی که دلمون عشق و علم و شادی و هر چیز خوبی و مطلق نخواد هی کوتاه میادو هر چیزی و می زاره پای یه نقص احتمالی تا جایی که دیگه چیزی از اون زیبایی نمی مونه