همیشه، خواندن درباره یِ جنگ برایَم جالب بوده. همیشه دل ام می خواسته بدانم که یک سرباز، بعد از تمام شدن جنگ، چه از اَش باقی مانده، مخصوصن، هم اگر طولانی مدت درگیر جنگ بوده باشد. تحقیرها، عقده ها، تشویش ها و اضطراب هایِ تهوع آور(نه به معنای بدِ تهوع)... به نظرم، همه اش مثل یک خواب بوده، تا مدت ها صحنه ی جنگ چیزی شبیه medal of honor  یا call of duty !!! برای سرباز بوده. او بارها از خود می پرسد: "برای چه؟" "ارزش اش را دارد؟" "چرا؟" "آیا کسی که من می کشم اش، مثل خودم دختر کوچکِ 5، 6 ساله ای دارد که هر شب پشتِ پنجره چشم انتظار اوست؟" "اصلن که را می کشم؟ انسانی را؟" "فرزندِ جوانِ پدری را که همه ی آرزویش، آینده یِ یگانه پسر اَش است". "مادر من چه حالی دارد روزها و شب ها؟، که خواب به چشم اش نمی آید...". کسانی بودند و هستند، که می شود پرسید. اما هیچ وقت نپرسیدم. فکر کنید کسی که در 20، 25 سالگی تکه تکه شدن دوست اش را جلوی چشم اش دیده، چه طور دیگر می تواند مثلِ یک آدمِ عادی زندگی کند؟ کاری به ایدئولوژیِ پشتِ جنگ ها ندارم. آدم هایی که می جنگ اند، عوض می شوند، دگرگون می شوند و گاهی هم داغون و نابود. کمتر پیش آمده کسی واقعن جنگیده باشد و هنوز سر و پا. سرباز سال ها می جنگد، جنگ تمام می شود، به شهر بر می گردد، امّا، همه برایش غریبه اند. حتّا نزدیک ترین هایش، زن/ دوست دختر، بچه، و ... . حرف ام این است که جنگ چیزی می سازد از آدم ها که تصور اش هم وحشت ناک است..  

 "اووه تیم" در کتابِ "مثلن، برادرم" به نقل از برادراَش و از دفترِ خاطراتِ او می نویسد:

"در این جا یادداشت هایم را تمام می کنم، چون به نظرم معنی ندارد وقایعی به این وحشتناکی را که گاهی اتفاق می افتد، ثبت کنی." 

اگر اشتباه نکنم، یه فیلم هم هست به اسمِ""Brothers که روایتِ دو تا برادرِ که یکی شون تو جنگِ عراق بوده و یکی تو آمریکا، و بعد بر می گرده، امّا، هم برای زن اش و بچه هایش و هم کّلِ خانواده غریبه است. فکر می کند برادرش با همسر اش رابطه دارد و واکنش های عصبیِ دیوانه وار و در نهایتن اعتیاد به جنگ!... . کلّن، فیلم جالبی است، ببینیداَش.